میگفت:
یه مشکلی که جدیداً پیدا کردم اینه کهوقتی کسی رو قبول ندارم و حتی دلم براش میسوزه،
یا خیلی بچه میدونمش،
ازش ایراد نمیگیرم، حتی اگه همه کاراش به نظرم ایراد داشته باشه
و به عبارتی باهاش مدارا می کنم و با لبخند و سکوت میگذرونمش
و این باعث میشه که اون بچه فکر کنه که خودش ایراد نداره و شروع کنه که به ایراد گرفتن از من، حتی تو کارایی که من اتفاقاً اون رو اصلاً قبول ندارم و نمیخوام بهش بگم که درستش اینه!
تو این موارد، مردم فکر میکنند من "بلد نیستم"! مثل اونا رفتار کنم، و نمیدونند که اتفاقاً به نظر من کار اونها نادرست و پر از ایراده، و من نمیخوام بهشون بگم که مدارا کرده باشم
این طرز فکر برعکس مردم راجع به خودم بعضی وقتها خیلی منو حرص میده.
گفتم:
شاید درستش اینه که تو مسیر خودت خیلی عالی و سریع پیش بری تا تو کفش بمونند و به زودی متوجه اصل ماجرا بشن.
چون روشت تقریباً به نظر درست میاد
درباره این سایت